Św. Barbara, dziewica, męczennica (+ 306). Poniosła męczeńską śmierć w Nikomedii (lub Heliopolis).
Jest patronką archidiecezji katowickiej, Edessy, Kairu; architektów, cieśli, dzwonników, flisaków, górni-
ków, hutników, kamieniarzy, kowali, ludwisarzy, marynarzy, murarzy, saperów, strażników, szczotkarzy,
tkaczy, więźniów, wytwórców sztucznych ogni, żołnierzy (szczególnie artylerzystów i załóg twierdz)
oraz patronką dobrej śmierci. Jedna z Czternastu Świętych Wspomożycieli. Według starej legendy była
piękną córką bogatego poganina Dioskura z Heliopolis w Bitynii (płn. cz. Azji Mniejszej). Ojciec wysłał
ją na naukę do Nikomedii. Tam zetknęła się z chrześcijaństwem. Prowadziła korespondencję z wielkim
filozofem i pisarzem Orygenesem z Aleksandrii. Pod jego wpływem przyjęła chrzest i złożyła ślub czy-
stości. Ojciec dowiedziawszy się o tym, pragnąc wydać ją za mąż i złamać opór dziewczyny, uwięził ją w
wieży. Jej zdecydowana postawa wywołała w nim gniew tak wielki, że ją zabił. Wkrótce przypłacił to
nagłą śmiercią od pioruna.
W ikonografii św. Barbara przedstawiana jest w długiej, pofałdowanej tunice i w płaszczu, z koroną na
głowie, niekiedy w czepku. W ręku trzyma kielich i Hostię. Według legendy tuż przed śmiercią anioł
przyniósł jej Komunię św. Czasami ukazywana jest z wieżą, w której była więziona, oraz z mieczem, od
którego zginęła. Atrybuty: anioł z gałązką palmową, dwa miecze u jej stóp, gałązka palmowa, kielich,
księga, lew u stóp, miecz, monstrancja, pawie lub strusie pióro, wieża.
