Św. Jan Boży (Jan Cidade), brat zakonny. Urodziłsięw Portugalii. Mając kilka lat, pod wpływem opowieści przygodnego wędrowcy wiedziony chęciąpoznania świata, opuściłpotajemnie rodzinny dom. Po parotygodniowej wędrówce znalazł schronienie i opiekę u jednego z mieszkańców hiszpańskiego miasteczka Oripeza, który nazwałmałego chłopca “Janem otrzymanym od Boga - a Deo”. Mając dwadzieścia kilka lat opuściłdom opiekunów. Kilkakrotnie zaciągałsiędo wojska, Brałudziałw wojnie hiszpańsko-francuskiej, byłpod Wiedniem z korpusem ekspedycyjnym księcia d'Alba. Przebywał w afrykańskiej Ceucie, następnie na Gibraltarze. Przez pewien czas byłwędrownym księgarzem. Podczas pobytu w Granadzie, pod wpływem kazania św. Jana z Avili, podjąłradykalnązmianęswego życia. Żywiołowość, z jakąokazywał żal za grzechy i duchowąprzemianę, spowodowała, że posądzono go o postradanie zmysłów. Umieszczono go w szpitalu dla umysłowo chorych, w którym zetknął się z nieludzkimi sposobami traktowania chorych. Kiedy odzyskał wolność, podjął się na stałe opieki nad chorymi. Założyłwłasny szpital, który utrzymywałz kwesty. Organizowałw nowej formie szpitalnictwo. Opiekowałsiętakże sierotami, ludźmi starymi, bezdomnymi, ubogimi, wędrowcami. Z czasem pozyskałsobie towarzyszy - tworząc początki zakonu szpitalnego zwanego “dobrymi braćmi – bonifratrami”. Wyczerpany pokutą i niezwykłe aktywnym trybem życia, św. Jan zmarł w roku 1550, mając 55 lat. Jego relikwie spoczywają w Granadzie. Jest patronem Granady; księgarzy, chorych, pielęgniarek i szpitali, opiekunem służby zdrowia.
W ikonografii przedstawiany jest w prostym habicie bonifratra. W ręku trzyma przekrojony owoc granatu, z którego wyrasta krzyż. Jego atrybutami są: cierniowa korona, żebrak na plecach, żebrak u stóp.
