Św. Leon Wielki, papież, doktor Kościoła. Urodził się około 400 r. w Tuscji. Papież Celestyn I mianował
go archidiakonem. Kiedy przebywał jako legat w Galii, został obrany papieżem (440). Jego pontyfikat
przypadł na czasy licznych sporów teologicznych i zamieszania pośród hierarchii kościelnej. Musiał
zwalczać liczne herezje oraz tendencje odśrodkowe, podejmowane przez episkopaty Afryki Północnej,
Galii. Poprzez swoich legatów brał udział na soborze w Chelcedonie (451). Przeprowadził uznanie pry-
matu stolicy Piotrowej zarówno przez cesarza zachodniego Walentyniana III, jak i przez Konstantynopol.
Bronił Italię i Rzym przed najazdami barbarzyńców. Wyjechał naprzeciw Attyli, króla Hurtów, i jego
wojskom, wstrzymał ich marsz i skłonił do odwrotu (452). W trzy lata później podjął pertraktacje ze sto-
jącym u bram Rzymu Genzerykiem, królem Wandalów. Niestety, król nie dotrzymawszy umowy złupił
Wieczne Miasto. Papież był obrońcą kultury zachodniej. Zmarł 10 listopada 461 r. Zachowało się po nim
200 listów i 100 mów wygłoszonych do Rzymian podczas różnych świąt. Pozwalają one poznać wiedzę
teologiczną papieża oraz ówczesne życie liturgiczne. Pochowany w bazylice św. Piotra na Watykanie. W
roku 1754 Benedykt XIV ogłosił go doktorem Kościoła. Patron muzyków i śpiewaków.
W ikonografii św. Leon Wielki przedstawiany jest w szatach papieskich i w tiarze, czasami w szatach
liturgicznych rytu wschodniego lub jako papież piszący Jego atrybutami są: księga, kielich oraz orszak z
półksiężycem, któremu zastępuje drogę.
