Św. Franciszek z Asyżu, diakon. Jan Bemardone urodził się w Asyżu 1182 r. Był synem zamożnego kup-
ca Piotra i Joanny Pica. Ojciec po powrocie z Francji do imienia syna Jan dodał Franciszek (Francuzik).
Jako młody człowiek Franciszek odznaczał się wrażliwością, lubił poezję, muzykę. Ubierał się dość eks-
trawagancko. Był to czas jego beztroskiego życia. Podczas zbrojnego konfliktu między Asyżem a Perugią
wziął udział w walce i dostał się do niewoli. Prawie roczny pobyt w więzieniu poważnie nadwerężył jego
zdrowie. Po powrocie do domu ciężko zachorował. Wówczas powziął zamiar zmiany żyda. Nie był on
jednak trwały. W roku 1205 uzyskał ostrogi rycerskie i udał się na wojnę, prowadzoną między Frydery-
kiem II a papieżem. W Spoletto miał sen, w którym usłyszał wezwanie Boga. Powrócił do Asyżu. Podjął
modlitwę, umartwienia i posługę ubogim. Pewnego dnia w kościele św. Damazego usłyszał głos:
“Franciszku, napraw mój Kościół.” Wezwanie zrozumiał dosłownie, więc zabrał się do odbudowy zruj-
nowanej świątyni. Aby uzyskać potrzebne fundusze, wyniósł z domu kawał sukna. Ojciec zareagował na
to wydziedziczeniem syna. Pragnąc nadać temu charakter urzędowy, dokonał tego wobec biskupa. Na
placu publicznym, pośród zgromadzonego tłumu przechodniów i gapiów, rozegrała się dramatyczna sce-
na między ojcem a synem. Po decyzji ojca o wydziedziczeniu Franciszek zdjął z siebie ubranie, które
kiedyś od niego dostał, i nagi złożył mu je u stóp mówiąc: “Kiedy wyrzekł się mnie ziemski ojciec, mam
prawo Ciebie, Boże, odtąd wyłącznie nazywać Ojcem.” Po tym wydarzeniu Franciszek zajął się odnową
zniszczonych wiekiem kościołów. 24 lutego 1208 r. podczas czytania Ewangelii o rozesłaniu uczniów
uderzyły go słowa: “Nie bierzcie na drogę torby ani dwóch sukien, ani sandałów, ani laski” (Mt 10,10).
Odnalazł swoją drogę życia. Zrozumiał, że chodziło o budowę trudniejszą - odnowę Kościoła targanego
wewnętrznymi niepokojami i herezjami. Założył zakon Braci Mniejszych, franciszkanów (1209), którzy
oddawali się wędrownemu kaznodziejstwu. Później z pomocą św. Klary założył drugi zakon - żeński,
klaryski (1211). Wreszcie dla świeckich założył tzw. trzeci zakon (1221). Uczestniczył w Soborze Late-
raneńskim IV Z myślą o ewangelizacji pogan wybrał się na Wschód. W Egipcie dotarł do sułtana Meleka-
el-Kamela, który wystawił mu glejt, dzięki któremu odbył pielgrzymkę do Ziemi Świętej. Na Boże Naro-
dzenie 1223 r., podczas jednej ze swoich misyjnych wędrówek, w Greccio zainscenizował religijny mi-
modram. W żłobie, przy którym stał wół i osioł, położył małe dziecko na sianie. Po czym odczytał frag-
ment Ewangelii o narodzeniu Pana Jezusa i wygłosił homilię. Inscenizacją owego “żywego obrazu" nadał
początek “żłobkom", “jasełkom”, teatrowi nowożytnemu w Europie. W ostatnich latach życia usunął się
do Alvemii. Tam podczas czterdziestodniowego postu - 14 września 1224 r. - otrzymał stygmaty Męki
Pańskiej. Aprobował świat i stworzenie, obdarzony był niewiarygodnym osobistym wdziękiem. Dzięki
niemu świat ujrzał ludzi z kart Ewangelii: prostych, odważnych, pogodnych. Wywarł olbrzymi wpływ na
życie duchowe i artystyczne średniowiecza. Kiedy umierał w Asyżu 3 października 1226 r., kazał zwlec z
siebie odzienie i położyć na ziemi. Rozkrzyżował przebite stygmatami ręce. Z psalmem 141 na ustach
odszedł. Miał 45 lat. W dwa lata później kanonizował go Grzegorz IX. Najpopularniejszym tekstem św.
Franciszka jest “Pieśń słoneczna”. Pozostawił po sobie pisma: “Napomnienia”, listy, teksty poetyckie,
modlitewne. Św. Franciszek jest patronem zakonów, m. in.: albertynów, franciszkanów, kapucynów,
franciszkanów konwentualnych, bernardynek, kapucynek, klarysek, koletanek; tercjarzy; Włoch, Asyżu,
Bazylei; Akcji Katolickiej; aktorów, ekologów, niewidomych, pokoju, robotników, tapicerów, ubogich,
więźniów.
