Witaj! Szczęść Boże!

Blog ten powstał po to, byśmy wzrastali w wierze zgodnie z Katechizmem Kościoła Katolickiego: U wszystkich ochrzczonych, dzieci i dorosłych, po chrzcie wiara powinna wzrastać. (...)Przygotowanie do chrztu stawia człowieka jedynie na progu nowego życia. KKK 1254

Zakon Szpitalny Świętego Jana Bożego


Bonifratrzy, łac. fratres misericordiae b. Joannis de Deo (łac. bonus frater – dobry brat) – katolicki zakon szpitalny założony (początkowo jako wspólnota świecka) w 1540 roku w Hiszpanii przez św. Jana Bożego w celu opieki nad chorymi.

W 1572 zatwierdzony przez papieża Piusa V.

Reguły zakonu wzorowano na regule św. Augustyna. Od 1586 Bonifratrzy składają dodatkowy ślub: troski o chorych, zwany ślubem szpitalnictwa.

Jako zakon szpitalny specjalizują się w ziołolecznictwie, prowadzeniu aptek oraz opiece nad chorymi psychicznie.

Zakon Braci Miłosierdzia sprowadzony został do Polski w 1609 roku. Zamożny kupiec Valerian Montelupi zapisał im kamienicę u zbiegu ulic św. Jana i Marka, w której znalazły się pomieszczenia konwentu, szpital na 12 łóżek i kościół pod wezwaniem św. Urszuli. Pierwszym przeorem został brat Melchior Bonawentura. W roku 1615 biskup krakowski Piotr Tylicki zatwierdził krakowski konwent jako macierzysty dla polskich Braci Miłosierdzia.
Gorliwość i poświęcenie braci w służbie chorym i potrzebującym – bez względu na wyznanie, stan czy pochodzenie, ich biegłość zarówno w sztuce medycznej, jak i pielęgnowaniu chorych oraz stosowanie nowoczesnych metod leczenia zyskały im powszechną wdzięczność i szacunek.
Ujęci charyzmatem Braci Miłosierdzia do zakonu licznie zaczęli wstępować młodzi Polacy różnego stanu i pochodzenia. Biskupi-magnaci i zamożna szlachta fundowali im klasztory i szpitale, czynili na ich rzecz hojne zapisy. Wśród fundatorów znalazły się tak wybitne osoby, jak Mikołaj Zebrzydowski, marszałek wielki koronny, który sprowadził Bonifratrów do Zebrzydowic (1611), biskup Abraham Woyna – do Wilna (1635), biskup Tomasz Ujejski – do Warszawy (1649), marszałek wielki koronny Stanisław Lubomirski – do Podegrodzia na Spiszu (1650), król Jan III Sobieski – do Lwowa (1659).
Bonifratrzy nieśli pomoc nie tylko ludności cywilnej, ale także na polach walk, nierzadko życiem przypłacając swą ofiarność. Wielką odwagą i poświęceniem odznaczyli się w trakcie wyprawy wiedeńskiej króla Jana III Sobieskiego i podczas licznych bitew toczonych na ziemiach polskich w tych niespokojnych czasach.
W ciągu wieków XVII i XVIII na terenie Rzeczypospolitej Obojga Narodów powstało 18 klasztorów i szpitali, z których już w 1633 roku utworzona została prowincja polsko-litewska pod wezwaniem Zwiastowania Najświętszej Marii Panny z własnym prowincjałem. Z polskich konwentów wywodziło się wielu świątobliwych braci, wybitnych prowincjałów, jak np. Iluminat Chudziński – pierwszy Polak pełniący tę funkcję, a także wielu znakomitych lekarzy, z których największą sławę zyskał sobie brat Ludwik Perzyna (+1800 r.), autor licznych dzieł z zakresu anatomii, położnictwa, chirurgii, higieny oraz oświaty medycznej.
Kres pomyślnie rozwijającej się działalności Bonifratrów położyły rozbiory Polski. Kasata wielu klasztorów doprowadziła do likwidacji prowincji polsko-litewskiej. Utrzymały się jedynie konwenty w Krakowie, Zebrzydowicach i Cieszynie, które weszły w skład prowincji czesko-austriackiej. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 roku dały one początek odradzaniu się Zakonu Bonifratrów.
3 kwietnia 1922 roku Kuria Generalna Zakonu w Rzymie wydała dekret o restytuowaniu prowincji polskiej, której prowincjałem został ojciec Jacek Misiak. W skład odrodzonej prowincji weszły konwenty w Krakowie, Zebrzydowicach, Cieszynie, Bogucicach, Marysinie, Wilnie, Iwoniczu, Łodzi i Warszawie. W okresie międzywojennym Bonifratrzy odbudowywali i modernizowali odzyskane szpitale, w których zatrudniali najlepszych lekarzy specjalistów, uruchamiali bezpłatne ambulatoria dla ubogiej ludności, organizowali kursy pielęgniarskie dla braci.
Wybuch II wojny światowej i lata niemieckiej okupacji były dla Bonifratrów równie trudne, jak dla wszystkich Polaków. Większość swoich szpitali zmuszeni byli opuścić, pod zarządem braci pozostał jedynie szpital krakowski, gdzie leczyła się ludność polska z całego Generalnego Gubernatorstwa i gdzie zatrudnieni byli wyłącznie polscy lekarze. Zarówno w Krakowie, jak i wszędzie tam, gdzie udało im się pozostać, Bonifratrzy służyli pomocą medyczną, udzielali schronienia poszukiwanym przez gestapo, pomagali działaczom organizacji podziemnych i oddziałom partyzanckim.
W ciągu 45-letniego okresu PRL doszło do niemal całkowitego załamania się wielowiekowego dzieła miłosierdzia prowadzonego przez braci Bonifratrów. Ich szpitale zostały upaństwowione, a sami bracia odsunięci od posługi chorym. Zawsze jednak w taki czy inny sposób znajdowali drogę do cierpiących i potrzebujących pomocy, zawsze gorliwi, ofiarni, przepojeni duchem patriotyzmu, którego w ciągu wieków niejednokrotnie składali dowody.
Po upadku komunizmu Bonifratrzy w Polsce wracają do swej działalności szpitalnej. Znaczącym elementem tego powrotu jest odzyskanie przez nich w 1997 roku krakowskiego szpitala, a następnie w 2000 r. szpitala łódzkiego. Szpital w Marysinie został odzyskany w 2001r. jednak z powodu złego stanu pomieszczeń musiał być przez długi czas remontowany. W 2006 r. został uruchomiony jako szpital rehabilitacyjny. W ostatnim czasie udało się odzyskać kolejny szpital bezprawnie uwłaszczony przez komunistyczne władze. Jest to szpital w Katowicach, który od 1 kwietnia 2009 r. wrócił pod zarząd braci Bonifratrów.

źródło: wikipedia.pl